Paryż

Z place Saint-Michel prowadzi do niego najstarszy bulwar Paryża quai des Gds-Augustins, którego budowę rozpoczęto już w XIV w. Jego przedłużenie stanowi powstałe w wieku XVII quai de Conti (przy którym hotel de la Monnaie).

Przy place de l'Institut, obok Pont des Arts wznosi się ogólnie podziwiana za swe harmonijne proporcje i architektoniczny wdzięk siedziba Institut de France. Jest to kolejna paryska budowla, której ośrodek stanowi kopuła. Przykrywa ona poprzedzoną portykiem eliptyczną salę (dawną kaplicę) ujętą w dwa półkoliste skrzydła zwrócone w stronę Luwru i Sekwany. Autorem tego pięknego gmachu był Louis Le Vau (1662 r.), budowniczy słynnego pałacu Vaux-le-Vicomte, który okazał się tak pechowy dla jego dumnego właściciela, nadintendenta finansów N. Fouqueta. Po śmierci Le Vau, jego dzieło kontynuowali Lambert i d'Orboy (1665-1668). Zgodnie z intencjami fundatora — kardynała Mazariniego miało tu swą siedzibę College des Quatres Nations (kolegium czterech narodów), przeznaczone dla 60 uczniów pochodzących z przyłączonych na mocy pokoju pirenejskiego czterech nowych prowincji: Alzacji, Rousillon, Artois, Pignerol. Na początku XIX w. w arkadach kolegium mieściły się liczne sklepy, antykwariaty i warsztaty rzemieślnicze zaspokajające potrzeby mieszkańców „Dzielnicy Łacińskiej" i „Faubourg St-Germain". W okresie Rewolucji znajdowało się tu jedno z 50 paryskich więzień.

Od 1795 roku pałac jest siedzibą powstałego na miejsce rozwiązanych w 1793 roku królewskich akademii Institut de France, najwyższej francuskiej instytucji naukowej i kulturalnej. W 1816 roku Ludwik XVIII przywrócił akademie, które zastąpiły dotychczasowe trzy oddziały Instytutu. Obecnie w skład Institut de France wchodzą:

Academie Francaise (Akademia Francuska) — najstarsza nowożytna akademia europejska, założona w 1635 roku przez kardynała Richelieu z prywatnego koła literatów. Zajmuje się językiem i literaturą francuską; jej obowiązkiem jest praca nad słownikiem języka francuskiego (pierwsze wydanie w 1694 r.). Liczy 40 dożywotnich członków, zwanych „Nieśmiertelnymi", głównie pisarzy i historyków, ale również przedstawicieli Kościoła, wojska i dyplomacji. Ich uroczyste posiedzenia, podczas których występują w specjalnych zielonych frakach zaprojektowanych przez Napoleona, odbywają się w dawnej kaplicy kolegium, zwanej po prostu „Kopułą".

Academie des Inscriptions et Belles Lettres (Akademia Literatury) — założona w 1663 roku przez Ludwika XIV na wniosek J. B. Colberta; zajmuje się głównie naukami historycznymi.

Academie des Sciences (Akademia Nauk) — założona również przez Ludwika XIV w 1666 roku; jest czołową francuską instytucją w zakresie nauk ścisłych.

Academie des Beaux-Arts (Akademia Sztuk Pięknych) powstała w 1803 roku, jednak jej tradycje sięgają XVII w; skupia przedstawicieli nauk plastycznych i muzyki.

Academie des Sciences Morales et Politiques (Akademia Nauk Moralnych i Politycznych) — założona w 1832 roku przez Ludwika Filipa; zajmuje się naukami społecznymi.

W westybulu sali posiedzeń „Akademii" znajduje się grobowiec kardynała Mazariniego, wykonany przez A. Coysevoxa. W lewym skrzydle gmachu ma swą siedzibę słynna biblioteka kardynała ufundowana w 1643 roku. Jest to najstarsza publiczna biblioteka Paryża. Pawilon, w którym ją umieszczono zbudowany jest na miejscu Tour de Nesle, jednej z czterech głównych wież murów obronnych miasta. Wg ludowej legendy mieszkała w niej królowa, która przywabiała przechodniów, by zaspokoić swe chucie, po czym na jej rozkaz wrzucano ich ciała w zaszytych workach do Sekwany.