Paryż

Na terenach leżących pomiędzy opactwem St-Germain-des-Pres a „Pałacem Inwalidów" rozciąga się jedna z najelegantszych dzielnic miasta, zwana „Przedmieściem św. Germana". Jej początki sięgają końca XVII w., kiedy to „dla lepszego powietrza" zaczyna przenosić tu swoje rezydencje zamieszkująca dotychczas Marais paryska arystokracja. Właściwy rozwój dzielnicy przypada na pierwsze ćwierćwiecze XVIII stulecia. Powstaje tu wtedy około 50 inspirowanych Wersalem rezydencji, zazwyczaj obszernych, położonych wśród ogrodów. Z czasem, gdy tereny modnej okolicy stają się coraz droższe rozmiary budowanych pałaców zmniejszają się. Zaczynają dominować wzorowane na schemacie Palais du Luxembourg rezydencje, składające się z korpusu głównego, bocznych oficyn otaczających zamknięty bramą dziedziniec oraz umieszczonego z tyłu niezbyt dużego ogrodu. W czasach II cesarstwa wiele z tych pięknych arystokratycznych siedzib padło ofiarą urbanistycznej rewolucji barona Haussmanna. Przez dzielnicę przeprowadzono reprezentacyjne bulwary St-Germain i Raspail oraz rue de Solferino, wzdłuż których zaczęły powstawać przeciętne miejskie kamienice. Mimo to, niektórym ulicom udało się zachować dawny specyficzny charakter.

Rue de Varenne. Nr 77, Hotel Biron wzniesiony wg projektu J. A. Gabriela i J. Auberta dla Peyrenca de Moras. Od 1753 roku własność marszałka de Biron, a do początku XIX w. siedziba ambasady rosyjskiej. Na początku XX wieku nowi właściciele pałacu postanowli go zburzyć, a teren rozparcelować. Słynny rzeźbiarz francuski August Rodin zaproponował wówczas, że przekaże państwu wszystkie swoje dzieła, jeżeli będzie mógł pozostać w pałacu. W 1916 roku zatwierdzono ustawę o utworzeniu Musee Rodin. Umieszczono w nim prywatną kolekcję artysty (Starożytność, płótna van Gogha, Renoira, Maneta) oraz jego własne dzieła: marmury, brązy, szkice. W otwartym dla publiczności ogrodzie zobaczyć można rzeźby: „le Penseur" (Myśliciel), „la Porte de l'Enfer" (Brama Piekieł), reprodukcja „Bourgeois de Calais" (Mieszczanie z Calais). W salach na parterze: „la Baiser" (Pocałunek) i „l'Age d'airain" (Wiek spiżowy). Zmarły w 1917 roku w tym właśnie pałacu artysta jest uważany za jednego z największych twórców europejskich. Jego zasługą było ostateczne przełamanie tradycji akademickich i stworzenie podstaw pod rozwój nowoczesnej rzeźby.

Nr 78, hotel de Villerois — obecnie ministerstwo rolnictwa. Nr 57, hotel Matignon — uważany za najpiękniejszy pałac dzielnicy, zbudowany w latach 1721-30 przez J. Courtonne dla marszałka Montmorency. Mieszkał w nim Talleyrand oraz rodzina Orleańska. Od 1935 roku rezydencja premierów Francji. Za pałacem duży ogród. Nr 47, hotel de Boisgelin, nr 5o, hotel Gallifet (koniec XVIII w.) — w okresie Dyrektoriatu mieszkali w nim Bonaparte, Talleyrand i madame de Stal. Obydwa te pałace należą do ambasady Włoch.

Rue de Grenelle. Obok skrzyżowania z bulwarem Raspail wznosi się najpiękniejsza fontanna Paryża — la Fontaine des Quatre-Saisons (fontanna czterech pór roku) zbudowana w latach 1739-45 przez E. Bouchardona, ozdobiona alegoryczną kompozycją przedstawiającą Paryż pomiędzy Sekwaną i Marną oraz czterema płaskorzeźbami ilustrującymi cztery pory roku. Nr 79, hotel d'Estrees zbudowany w 1713 roku przez R. de Cotte dla hrabianki d'Estrees, obecnie ambasada Rosyjska. Nr 101, hotel de Rothelin zwany też Charolais (1704 rok) — ministerstwo handlu. Nr 110 hotel de Courteilles (1777) — ministerstwo edukacji. Nr 127, hotel de Chatelet (1770) ze wspaniałą dekoracją wnętrz - ministerstwo pracy. Nr 136 — 140, hotel de Sens (1722) - rezydował w nim do swej śmierci marszałek Foch.

Rue St-Dominique. Nr 14, hotel de Brienne — siedziba Lucjana Bonaparte, obecnie wraz z przyległościami poklasztornymi zajmowany jest przez ministerstwo obrony. Nr 28, hotel D'Auvergne (początek XVIII w.). Nr 35, hotel de Broglie (1720). Nr 57, hotel de Sagan — zbudowany w latach 1774-77 przez A. T. Brongniarta dla Marie de Brignoles, księżnej Monaco. W XIX w. własność zdziwaczałego holenderskiego bankiera. Od 1936 roku siedziba ambasady polskiej.